Twee maal "Exception française"

Vanavond bij Paul en Witteman (uitzending van vrijdag 13 januari 2012), onder andere met Rick van der Ploeg, over wie een van mijn collega's nog niet eens zo heel lang geleden vertelde, kwam er af en toe het "typisch Nederlandse" ter sprake. Waarmee VDPloeg, maar ook Nijpels, doelden op een volgens hen manifeste negatieve attitude in NL ten opzichte van de samenleving. Grappig is overigens dat beide gasten die negatieve houding benoemen (en bekritiseren) in negatieve bewoordingen.

In Frankrijk is de framing anders. Positief. In Frankrijk wordt er gepraat over de Exception française. Met trots. 

In een aflevering - editie van 9 januari 2012 - van het dagblad Les Echos waarin een groot artikel verschijnt over de industriële producten Made in France, stuit ik twee keer op deze positieve Franse uitzonderingspositie.

Zoals in dit artikel (klik hier) over het eventuele hervormen van 'het gezinsquotiënt", le quotient familial, de Franse versie van een kinderbijslagsysteem. Het is ingevoerd in 1945 om het geboortecijfers te stimuleren. Ik ga hier verder nu niet op in (hoewel dat wel de moeite waard zou zijn), maar wijs er alleen op dat het direct aan het begin van het artikel wordt gepresenteerd als expression française.

En een tweede, over DE Franse uitzonderingspositie, op het gebied van cultuur (kom daar maar eens voor in Nederland!). Het inleidende deel van dit artikel vat het mooi samen: in 1993 ziet de Exception Culturelle het licht waarvan Frankrijk zich graag afficheert: Over het gehele politieke spectrum, wordt deze politiek ondersteund, en wordt ervoor gevochten. het achterliggende idee is simpel: culturele diensten en goederen kunnen en mogen niet worden beschouwd noch behandeld als andere artikelen.

Oftewel: kunst is geen koopwaar! In Frankrijk is men trots op deze ingenomen en uitgedragen uitzonderingspositie. En terecht, dunkt mij.